Знахарство. Во времена, когда
медицина была недоступна, да и не было её вовсе в деревнях, людей лечили
травники, шептухи, знахари, народные лекари. Были, оказывается, такие и в наших краях.
У бабы маёй Піліпахі было дзевяць дзяцей. Жыла яна ў Карпілаўцы (паўночна-захадня частка Дубровы). Яна ўмела лячыць, была
павітухай (прымала роды). Памятаю случай такі. У Язвін маленькае дзіця моцна
плакала, крычала ўдзень і ўночы. Прыехалі за ёй ратунку шукаць. Яна раскруціла
яго, а яно ўсё запрэлае. Заварыла яна браташнік (трава лекавая), пакупала (памыла)
ў ім тое немаўлятка. Наскубла поўсці (тады ж прысыпак етых не было),
пазалажвала пад пахі, у складачкі. Дык цэлыя суткі пасля таго праспало дзяця,
атрымаўшы палёгку.
Быў выпадак у Язвіне. Жыў там знахар (Параскі Келі, Філіпчік (Шчэрбін П.І.)
свёкар, бацька яе мужа Аляксея), лячыць умеў, загавары розныя ведаў, на сны
закладываў. Здарылася так, што знікла ў яго з селішча свіння. Абшукаліся, нідзе
няма. А потым усёж-такі знайшлі яе - у калодзежы ўтапілася. Доўга яшчэ смеяліся
з гаспадара, што “усё ведае наперад, а сваёй свінні не ўбачыў”.
Записано мною со слов Сахбиевой Ольги Ивановны, 24.01.2018
Ў Зарэччы таксама жыў знахар.
Звалі яго Шчэрбін Іван. Лячыў
мясцовых жыхароў травамі, загавары ведаў. Да яго прыязжалі нават з суседніх
вёсак.
Автор блога Людмила Бусел, 26.01.2018.
Комментариев нет:
Отправить комментарий