Судьбы наших земляков: Кохно Валентина Павловна

Кохно Валентина Павловна 10.02.1942 г. р. Родилась и всю жизнь прожила  в д. Язвин.  Поначалу тут же в Язвине коров руками доила. В группе 18 штук. Доила вместе с матерью и свекровью. Потом дети выросли, разъехались по свету. Надо было провожать, встречать, пришлось выучиться езде на мотоцикле. Ездила на «Днепре». Потом при Бондаренке (председатель колхоза) пришла команда без отрыва от производства выучиться на шофёра. Окончила 6-ти месячные курсы при Светлогорской автошколе ДОСААФе. И получила права. Поначалу боялась. «Боялась, что стану в какой- небудь луже, а дорог не было, и загрузну, а обувки какие тогда были, а дороги…  Но мужчины всегда помогали, запчасти привозили, помогали с ремонтом. С 1978 до 1997 гг (19 лет) за баранкой грузовой автомашины ГАЗ-52, без аварий и происшествий. Когда настали трудные времена, что не стало бензина, по 5 литров заправляли, ушла с машины. Последние 2 года перед пенсией сторожила скот в Язвине.. Молоко в бидонах возила, обеды 5 лет на поля возила и раздавала сама. Рейсы были и дальние. Моста тогда ещё не было в Жлобин через Бобруйск, Рогачёв, Хойники, Мозырь. Мать 3-их детей. Первые – девочки-двойняшки. В 1960 году родила, потом 1969 – сына. Внуков 7, трое правнуков Сейчас сын  — шофёр-профессионал, знающий тонкости шофёрской профессии с удивлением говорит: «И как ты мама смогла??!!»

Калі пасля Вялікай Айчыннай вайны аднаўлялася народная гаспадарка, Валя хадзіла ў школу і адначасова разносіла пошту сваім аднавяскоўцам. Нялёгкім было пасляваеннае дзяцінства, дапамагала маці па гаспадарцы.  Скончыла Дуброўскую школу, пайшла замуж, нарадзіла дзяцей. Разам з маці і свякроўкай рукамі даіла кароў на калгаснай ферме. 18 штук трэба было 2-3 разы за дзень выдаіць.  Шмат клопатаў у даяркі. Трэба не толькі падаіць, яшчэ пакарміць кароў, пачысціць хлеў, і цялят напаіць. І расцеляць кароў (целят прымаць) самім даводзілася. Маці нас з сястрой і двума братамі на караве ў бежанцы вазіла.  Бацька вярнуўся з вайны.

Бацька паехаў да свайго рэпрэсіраванага бацькі на залатыя прыіскі. Да там і застаўся. Пасылкі прысылаў, пакуль дзеці не выраслі. Пісаў, што забярэ туды.   Маці не згаджалася, хату збудавала сама.

У 1960 годзе нарадзіліся дачушкі –двайняты Галя і Марыя, праз 9 гадоў сын Вова. Падраслі дзеці, пайшлі вучыцца ў горад. Трэба было і сустрэць і правесці, а дарог і транспарту не было. Прышлося купіць матацыкл “Дняпро”. Сама вывучылася ім кіраваць. “Раз умееш на матацыкле, правілы ведаеш, здасі на шафёра,” – вырашыла праўленне. Калгасу патрэбны былі вадзіцелі. Скончыла шасцімесячныя курсы без адрыва ад вытворчасці і атрымала права шафёра 3-яга класа. Далі ёй ГАЗ-51 1965 году выпуску. На ім і адпрацавала больш  за 15  гадоў. За гэты час усяго было.  Спачатку вельмі баялась, думала стану дзе пасярод лужы якой, сярод лесу, а абуткі тады якія былі, а дарогі..  Але Бог мілавал, мужчыны навек дапамагалі з рамонтам, з запчасткамі. Рэйсы розныя былі, і далёкія і блізкія. Мосту гэтага праз Бярэзіну тады шчэ не было, у Жлобін праз Бабруйск езділа, ў Рагачоў, Хойнікі, Мазыр і іншыя гарады. Шмат гадоў збірала малако па вёсках калгаса “Шлях да камунізму” і адвозіла яго на маслазавод у Медкоў. Па 2 тоны малака ў бідонах (флягах) здавала за адзін дзень. Пазней абеды механізатарам развозіла па палях, сама і раздавала. За дабрасумленную працу была ўзнагароджана знакам “Ударнік дзесятай пяцігодкі”, неаднойчы атрымлівала прэміі ад праўлення калгаса.  

Зараз Валянціна Паўлаўна ўжо шмат гадоў на пенсіі, мае сямёра ўнукаў, трох праўнукаў. Жыве па- ранейшаму ў Язвіне.

Записано Бусел Л.Ф. в 2012 году, Язвин, фото автора

автор блога Людмила Бусел, 01.02.2018 г.